اشعار

ای مرغ جان، کبوتر صحن و سرای تو           موسی به طورطوس، مدیحت سرای تو
بحر عطای حقّـی و چـون رحـمت خدا           بـی انــتهـاست، رحـمت بی مـنـتهـای تو

آنسـان که بر رضای الهی، تویی رضا           باشد رضای حضرت حقّ، دررضای تو
کــلّ ائــمّه راسـت، مــقــام رضـا ولـی           نـام رضــا نـداشـت، امـامی سـوای تو
از بـس کــه رأفــتت ز گدا ناز می کشد           شـاید کـه بـر تـو ناز فروشد، گـدای تو
کـار مـسـیـح با نـگـه خـویـش مـی کـنـم           مـاند اگر بـه دیـدۀ مـن، جـای پـای تـو
در آفـتاب حـشر که از آن گـریز نیست           ما را بس است، سـایۀ گـلدسـته های تو
دریـای گـوهر اسـت که تـقـدیم می کنند           زوّار از دو دیـده، بـه گـنـبـد نـمـای تو
درهای عالم ار به رویم بسته شد، چه غم؟           باز است بر رویـم، حـرم با صفـای تو
تا روح در تن است و زبان در دهان اوست          "مـیـثم" کـنـد به شیـوۀ مـیـثم، ثـنـای تو

زائرین تو فـقـط شیـعۀ اثنـی عشرند             همه دلــباخـتـۀ عـترت خـیرالبـشرند

همه گـشتند به دریای نگاهت تطهـیر             به گل روی تو سوگند زگل پاک ترند

زائرینی که به این کعبۀ دل، دل بستند             تـا ابـد از حَـرمت دل نبـرند و نبرند

گربه سوی حَرمت روی کنند اهل جحیم             تا ابد از طمع روضۀ رضوان گذرند

سـائـلان کرمت یکـسره اربـاب کرم             زائـران حـرمت از همۀ خلـق سرند

پا گذارند به بال ملک و طـرۀ حـور             رهروانی که به سوی حرمت ره سپرند

عالمی رو بـه روی پنجـرۀ فـولادت             به امید کرمت همچو گدا پشت درند

انـبـیا نـاز فـروشند به گـلزار بهشت             اگر از دور به ایـوان طلایت نگرند

مهر تو لاله و ریحان بهشت دل ماست             حــاش لله که مـا را به جهــنم ببـرند

"میثم" بی سر و پایم نظری کن مولا             که مرا جزء محـبـّیـن تو آقـا شـمرند

حرم تو کعـبۀ دل، کرمت همه خـدایی           کنی از کرامت خود به خدا خدا نمایی

در بازتوست افزون من بی نوای محزون           ز کــدام در درآیــم به بــهانــۀ گــدایی

کرم تو می دهد رو به گـدای تو وگرنه           نــدهنــد پــادشــاهان بــه فــقیر آشنایی

من اگر گناه کارم تو رئوف ومهربانی           کرمت نمی گذارد که کنی ز من جدایی

تویی آن که هر که آید به زیارت تویک بار           تو سه بار از عـنایت به زیارتش بیایی

بـه خـدا گـنـاه کـارم دگـر آبـرو نـدارم           چه شود دهی ز نارم به محبتت رهایی

بکشم هماره نازت مگرم دهی اجازت           که به یک زیارت تو سر وجان کنم فدایی

همه را تو دست گیری همه را تو می پذیری           چــه امیر شهر باشد چه فقیر روستایی

به حریم توست بارم به حرم چه کاردارم           کنــد از هــزار کــعبه حرم تو دلربایی

کـرمت به کـل عالم حـرمت پناه "میثم"           به شما از او توسل ز شما گره گشایی

ای عــکــس جــمـال کــبــریــایــی            ای ســایــــۀ رحــمــت خــــدایـــی

ای صـــدر نــشــین ســدره منــزل            ای روشـــــنــــی ســـــراچــــۀ دل

ای هــشت بهـشـت خــاک کــویـت            ای خُــــلــد بــــریــن در آرزویـت

ای قـــبــلــۀ عــارفــان مــطــافــت            ای کعــبــه هــمیـشه در طــوافــت

ای شــمــع جـلال بـــزم عـــرفــان            سلــطــان زمــن شــه خــــراســان

این خطه که چرخ چون توماه است            بر اهــل یــقــیــن پناهــگــاه اسـت

شد از همه جــا کسی که مـأیــوس             رو کـرده به خـاک خــطّـۀ طـوس

ایــن درگــه رشـــگ عـرش اعـلا             بــــر فــوج مــلــک بــود مــصـلا

چون فـرش عجب نه گـر بـدین در             جـبـریل امــیـن فـکــنــده شـهــپـر

شـأن تـو را به شـیـوۀ نـاز آفـریـده انـد            ذاتــا" مـــرا بــرای نــیــاز آفـریده اند

از آتـش زیـارت تـو شـعـلـه می کـشـد            دل را بــــرای سوز و گداز آفریده اند

بیخود به سوی کوی تو من رو نمیکنم            این قـبــله را برای نــمـاز آفـریـده انـد

جز این که هرکجا بتوان یا رضا شنید            خـورشـید را بـرای چه بـاز آفریده اند

یک قطـره آب بودم و دریا شدم کنون            این قــوم را چه آیــنـه سـاز آفریده اند

گاهـی فـراز قُـربـم و گاهی فـرود بُعد            این راه را نـشـیـب و فـراز آفـریده اند

پـیـونــد مــا و تــو ز ازل تـا ابـد بُـوَد            این رشـتـه را چـقـدر دراز آفـریـده اند

ما را غلام حلقه به گوشت ولی تو را            پـروردگـار بــنــده نــواز آفــریـده انـد

شـعـریم و پشت ظاهـر ما معـنی دگر            مـا را ز مـسـتـعـار مـجـاز آفـریـده اند

دست اگرباشد دخيل كنج دامان بهتر است         از نماز شب توسل بر كريمان بهتر است

دل ولو كوچك،به لطف تو بزرگی می كند         يك دل آباد از صد شهر ويران بهتر است

حرف ما آن است كه آهوی نيشابور گفت         گاه، مديونت شدن از دادن جان بهتر است

دست بر سفره نبردم تا خودت تعارف كنی         تعارف اهل كَرم ازخوردن نان بهتر است

يك كمي بنشين كنار ما،پذيرائي بس است          ميزبان كه می نشيند حال مهمان بهتر است

صبح محشر هركسی دنبال ياری می دود          يار ما باشد اگر شاه خـراسان، بهتر است

 کـتـیبه‏ های حـریـم تو مصحـف نورند           کـبوتـران تو در چشم اهل دل حـورند

نوشته بر در صحنت حـدیث زیــبایی           که زائرین تو در حشر با تو محشورند

نـجـات دور سـر دوسـتـانــتـان ‏گـردد           هلاکت است بر آنان که از شما دورند

به زائرین تو نازم که با غم دو جهان           به یک نگه که به قبرت کنند مسرورند

به راهـیان حـریم تو می ‏برم حـسـرت           که گرم عمرۀ مقبول وسعی مشکورند

فـرشـتگـان الهـی برای کـسب شـرف           به خـاک‏ـبـوسـی این آسـتـان مـأمـورنـد

هزار عـیسی مریم در این حـرم زائر           هزار موسی عـمـران مقیم این طورند

سـیـاه روزی وهـابـیان ببـین که ز تو           هزار مـعـجـزه دیـدند و باز هم کورند

گدایی سر کوی تو فوق سلطنت است           خوش آن گروه که دراین مقام مشهورند

ندا دهند دراین بقـعه روز و شب میثم           که نارها همه از فیض این حرم نورند 

رأفـت در آسـتان تو تـفـسـیـر می شود            دل با خیال حسن تو تسخیر می شود

صـدهـا هــزار نـامـۀ آلــوده از گــناه             با یک نگاه عـفو تو تطهیـر می شود

پیش از اجل به خانـۀ چشمم قدم گذار            تعـجـیـل کن فـدات شوم دیر می شود

حتیّ سکوت در حرم تو عبادت است            اینجا نـفـس به یاد تو تکـبیر می شود

اینجـا اگـر کـبـوتـر دل آیـد از بهـشت            اطـراف گـنـدم تو زمین گـیر می شود

در میهـمانـسرای تو مهمان چو پا نهد            از میوه های باغ جنان سیر می شود

دیوانه می شود دل عاقل در این حـرم             دیـوانه ای که عاشق زنجـیر می شود

صیّـاد را به نـیـم نگـه صیــد می کـنی            آهو به یک ضمانت تو شیر می شود

بیداری اش به عرش خدا با ملایک است              خوابی که در حریم تو تعبیر می شود

میثم بگو به کوری دشمن، ثنای دوست             کاین جا قلم به دست تو شمشیر می شود